En weer ging op zaterdagmiddag de telefoon. Nu was het de zoon van K… om me te vertellen dat z’n vader een paar uur daarvoor overleden was.
Gewoon thuis in bed, zo goed als pijnvrij en met z’n vrouw, z’n lief, naast hem liggend.
Ik denk, ik hoop, dat ze hem in haar armen hield toen hij z’n laatste adem uitblies.
K… heeft een lang en mooi leven gehad met een liefhebbende vrouw, kinderen en kleinkinderen. Hij was daar blij mee, vertelde hij me vorige week, en dankbaar voor. En ik was blij voor hem omdat hij mede daardoor vredig zou kunnen sterven, zonder spijt.
Een paar dagen voordat K… overleed heeft een knul van 18 jaar zich doodgereden. Een gewone, leuke, positieve jongen met een hele mooie toekomst voor zich. Niet dronken, geen drugs, geen roekeloos gedrag, maar waarschijnlijk gewoon al rijdend in slaap gesukkeld en tegen een paal gereden. Eigenlijk te bizar voor woorden.
Hoe ik dit weet?
Z’n moeder, ik ken haar niet echt maar ik ken haar toch een beetje, heeft haar volgers op Twitter hierover verteld en haar verdriet met hen (mij ook) gedeeld, net als de dingen die volgden in de dagen na de dood van haar zoon. Ze heeft van hen die met haar meeleven veel mooie reacties gehad en steun.
Ze heeft ook veel negatieve reacties gehad omdat ze haar verdriet van zich afschreef en -schrijft. Wat bezielt die volslagen idioten, valse moraalridders en schijn-heiligen om een oordeel te vellen over de manier waarop iemand zijn of haar verdriet wil delen?!
Iedereen gaat met de dood om op de manier die op dat moment het beste is voor hem of haar. Iedereen heeft het absolute recht op de ruimte om dat te doen.
Ik zal komende week naar een begrafenis gaan.
Maar eerst ga ik zondag op bezoek bij m’n kleinzoon, want die wordt 5 jaar.
Het is een heerlijk joch.
Ik hoop dat hij een lange, mooie toekomst voor zich heeft.
En ik zal alles, wat in mijn vermogen ligt, doen om hem te beschermen en te helpen.
BertBlogtWeer 