Terug naar de toekomst, een vervolg.

Ongeveer een jaar geleden heb ik een stukje geschreven over een vriend van me die, nauwelijks 3 jaar ouder dan ik, te horen had gekregen dat hij lijdt aan een vorm van Alzheimer.
Het zal je niet verbazen dat ik behoorlijk schrok toen hij en z’n vrouw, m’n vriendin, me dat vertelden.
We hebben er die bewuste avond lang en intensief over gepraat en ik realiseerde me die avond toen ik naar huis fietste dat er wel eens een heel zware tijd zou kunnen aanbreken. Niet alleen voor hem, maar zeker ook voor haar.

We zijn nu een jaar verder.

M’n vermoeden is uitgekomen.

Ik heb m’n vriend langzaam maar zeker achteruit zien gaan. Niet dat ik hem elke dag zie, maar een paar maal per week toch zeker, en ik merk aan kleine dingen dat z’n mentale conditie slechter wordt: meer moeite met het vinden van de juiste woorden, veel herhalen van verhalen, (vooral over vroeger, al heeft hij dat altijd wel gedaan), onzekerder worden in de auto, last krijgen van uitgeoefende druk op hem, geen sprek met meerdere mensen tegelijk meer kunnen voeren….
Ik kan er nog meer dingen aan toevoegen, maar jullie snappen het wel.

Ook merk ik dat z’n vrouw, m’n vriendin, het er ontzettend moeilijk mee heeft. Niet zozeer in het dagelijks leven, want dan weet ze zich wel groot te houden….
Maar wanneer we een keer bij elkaar zijn tijdens een etentje of zo en er vloeit een beetje drank waardoor de remmen een beetje losgaan, dan merk ik hoe enorm moeilijk zij het heeft met het gestaag achteruit gaan van haar man en blijkt dat ze nauwelijks weet hoe ze daar mee om moet gaan.
Ik luister (dat kan ik goed) en vraag af en toe iets of reageer op wat er gezegd wordt en merk dat dit soms een beetje helpt.
Het is moeilijk om te zien en te horen hoe ze allebei leiden onder datgene wat er aan de hand is. Vooral omdat er niks aan te doen is en je weet dat het alleen maar erger gaat worden.
Toch probeer ik om haar te steunen waar mogelijk en vraag ik m’n vriend met regelmaat om hulp bij wat ik thuis aan het doen ben omdat hij het fijn vindt om iets te kunnen betekenen voor een ander. Bovendien is het enorm goed voor z’n eigenwaarde.

Morgen gaan we samen op pad.
Hij vraagt me al langer dan een jaar of ik zin heb om een keer een dagje mee te gaan naar Friesland, z’n geboortegrond.
Ik heb het lang afgehouden. In de eerste plaats omdat ik nooit zo van die “trips down memory lane” was, in de tweede plaats omdat ik er domweg geen tijd voor had. (vond ik dan)
Nu heb ik toegezegd. Omdat ik niet weet hoelang hij nog zelfstandig dit soort dingen nog kan doen met z’n volle besef, omdat ik weet dat het belangrijk is voor hem om op eigen houtje dit soort dingen te blijven doen, en omdat hij me vertrouwt en hij daardoor beter functioneert.

Morgen maken we dus een ritje terug naar de toekomst. De tijd zal leren hoe snel die toekomst hem, en wellicht ook mij, heeft ingehaald.

Een doorstart.

M’n vaste lezers zal het waarschijnlijk opgevallen zijn dat ik een nieuwe lay-out heb gekozen voor m’n blog. Werd tijd, vond ik. De oude was een beetje stoffig geworden en ik was het zat.

Ergens in de loop van het afgelopen jaar is er een schakelaar in m’n hoofd omgezet die me uit m’n tamelijk lethargische staat van zijn haalde, waardoor ik me realiseerde dat het tijd werd om mezelf bij kop en kont te pakken en m’n leven weer op gang te brengen. Dat heeft me overigens pakweg 5 jaar gekost. Ik heb nooit kunnen bevroeden dat iemand, zeker ik niet, 5 jaar zou kunnen leven als een zombie.

5 jaar leven op de bodem van een diep dal, af en toe een poging ondernemend om omhoog te klimmen. Soms lukte dat en kon ik tegenover de buitenwereld net doen of er niks aan de hand was met me, maar even vaak donderde ik daarna weer net zo hard naar beneden.

Maar het is genoeg geweest. M’n hoofd is weer leeg, de stofnesten en spinnenwebben zijn weg, m’n blik is weer naar buiten gericht, ik vind het weer leuk om mensen te ontmoeten en te spreken.

Ik ben de afgelopen 12 weken enorm hard bezig geweest met het opknappen van de bovenverdieping van m’n huis. Daar zaten projecten bij waar ik 6 jaar geleden mee was begonnen en die na het overlijden van m’n lief stil waren komen te liggen. Dat ik ze nu afgemaakt heb is een overwinning op mezelf en betekent meer voor me dan een mooie slaapkamer en een ruime, lichte overloop. De komende week is, als het goed is, voorlopig de laatste week van m’n ww, want ik begin op 2 februari weer bij m’n oude werkgever. Deze laatste vrije week ga ik gebruiken om in ieder geval een paar leuke dingen te doen en vrienden en m’n kinderen te spreken en/of te bezoeken.

En dat klussen? Dat gaat gewoon door. Zowel in en om het huis, want er is nog genoeg te doen, maar ook aan mezelf. Ik wil wat meer gaan schrijven. Over mezelf en wat me bezig houdt, over wat ik lees of zie in de nieuwsmedia en over (m’n) muziek. Voor de laatste heb ik een nieuwe blog aangemaakt. Je merkt het wel wanneer daar de eerste post geplaatst is.

NIEUW JAAR, NIEUWE START?

NIEUW JAAR, NIEUWE START?

Ik heb de afgelopen dagen met meer dan gemiddelde belangstelling aandacht besteed aan de TL op m’n Twitter- en Facebook accounts om te constateren dat er heel veel mensen zijn die een onbedwingbare behoefte hebben om terug te blikken op het afgelopen jaar en, vooral, op alles dat niet gelukt is en dat meteen laten volgen met “goede voornemens” om het in het nieuwe jaar allemaal anders, beter, groter, indrukwekkender enzovoort, te gaan doen.

Daarnaast ben ik bij een paar nieuwjaarsborrels geweest en heb ik mensen op bezoek gehad en op andere manieren gesproken, waarbij heel vaak dezelfde thema’s aan de orde waren. Klaarblijkelijk hoort dat bij deze tijd van het jaar, het zij zo.

Verbazing, berusting en irritatie vochten om voorrang in m’n hoofd, soms uitmondend in discussies met gesprekspartners over hun geklaag over wat er allemaal niet is gelukt en wat er fout gegaan is, vooral door de schuld van “anderen”. En over dat het volgend jaar allemaal anders en beter zou gaan en dat ze assertiever zouden worden en meer voor zichzelf gaan opkomen en bewuster gaan leven en meer genieten van het leven en mooie dingen gaan doen en meer van dat soort blabla en holle frasen.

Ik geloof geen zak van al die verhalen. Als vorig jaar (en alle jaren daarvoor) een kutjaar was omdat je niet sterk genoeg was of te flegmatiek of te slap om voor jezelf op te komen en omdat het, ondanks al je halfslachtige pogingen om je positie of jezelf te verbeteren, niet is gelukt, gaat dat dit jaar ook echt niet gebeuren. Je kunt jezelf niet overnight veranderen in een “Me 2.0”. Als je al -tig jaar loopt te klagen over je waardeloze baas en het waardeloze werk en het waardeloze loon, gaat dat dit jaar echt niet veranderen. Je gaat echt niet solliciteren, je durft nog steeds niks tegen je baas te zeggen en het werk gaat ook niet beter worden. Integendeel!

Het nieuwe jaar is het vervolg op de jaren die geweest zijn. Wil je echt dat er zaken veranderen? Dan zul je moeten beginnen met naar jezelf te kijken en je af te vragen waarom je vindt dat alles slecht was, of op z’n minst veel beter had gemoeten, en van daaruit een werkbaar plan te maken voor jezelf. Een plan met een doel, met korte termijn stappen die haalbaar zijn voor jou, die je stapje voor stapje dichterbij je doel brengen.

De doelstelling bepaal jezelf, de stappen om de doelstelling te halen bepaal je ook zelf. Niemand anders, alleen jij. Heb je een stapje niet gehaald? Dan haal je even diep adem, stelt je doelstelling bij (alleen qua eindtijd, niet qua resultaat) en je onderneemt een nieuwe poging.

De reis van je leven begint met een eerste stap. (Was dat nou van Confucius of van Mao?) Maar als je in de gaten krijgt dat je het verkeerde pad bent opgelopen moet je niet zeiken dat het weer fout is gegaan, maar teruglopen en een ander pad bewandelen.

Heb je geen zin of moed of doorzettingsvermogen om jezelf en je leven te verbeteren? Schei dan uit met klagen en zeuren en ontevreden zijn, accepteer wat je hebt en wees daar tevreden mee, want klaarblijkelijk heb je het maximaal haalbare bereikt.

Het leven een stuk leuker, gemakkelijker en rijker wordt wanneer je tevredenheid uitstraalt en voelt. Kijk niet naar wat een ander heeft, kijk naar wat je zelf hebt.