DE VOLGENDE DOOIE MUS?

Met een aanvulling en een muziekje.

DE VOLGENDE DOOIE MUS?

Het gaat beter met de Nederlandse bedrijvigheid, zélfs in de bouw

Dit was de kop van een ronkend artikel in NRCQ van maandag 23 februari over de aantrekkende groei in Nederland, waarbij alle info was aangeleverd door kredietbeoordelaar Graydon. Trouwens, ook het bedrijf dat alle faillissementen in Nederland registreert en informatie verstrekt aan bedrijven die willen weten of een potentiële nieuwe klant een goed trackrecord heeft qua betalingen. Zeg maar het BKR voor bedrijven.

NRCQ had de cijfers over 2014 alvast ontvangen van Graydon en heeft ze in een artikel, geredigeerd door Yordi Dam (heb ik nou genoeg aan bronvermelding gedaan?) gepubliceerd onder het motto “het goede nieuws in 3 delen en 5 graphics”, met nauwelijks of geen kritische noot en gaandeweg het lezen werd ik steeds….., euhhhhh, laten we het verdrietiger noemen. De graphics zal ik je besparen, maar de koppen boven de 3 delen wil ik met je doornemen:

Goed nieuws #1: het aantal faillissementen daalt (bijna) overal

Laat ik geen azijnpisser zijn, dat is inderdaad goed nieuws. Gemiddeld ruim 20% lager dan in 2013. Maar het zijn er nog altijd pakweg 9500, waarvan enorm veel eenpitters en kleine zelfstandigen die niet beschermd zijn door een bv, maar hun hebben en houden kwijt zijn geraakt en in de bijstand terecht zijn gekomen. En wat waar is, is waar; wanneer de bestedingen op hun dieptepunt zijn aangeland en langzaam weer stijgen, wordt de omzet verdeeld door diegenen die het langst hun hoofd boven water hebben kunnen houden doordat ze een buffer hadden of rijke aandeelhouders die wel bereid waren om hun verantwoordelijkheid te nemen.

Goed nieuws #2: Veel nieuwe starters in het vierde kwartaal, óók in de bouw

Historisch gezien beginnen de meeste starters in het eerste kwartaal, gevolgd door het laatste kwartaal. Het vierde kwartaal van 2014 was niet beter dan hetzelfde in 2013, dus de kop is op z’n minst misleidend. Dat er veel starters bijkomen is niet verbazingwekkend. Werkgevers wachten rustig af hoe de economie zich ontwikkeld voordat ze mensen in dienst nemen. De mensen die ze in dienst nemen komen bijna zonder uitzondering binnen op een flexwerk- of tijdelijk contract, of via een uitzendbureau. Het ligt voor de hand dat mensen kiezen voor een zelfstandig ondernemerschap, meestal als zzp-er. Ik ben er van overtuigd dat een enorm groot aantal van deze starters deze keuze maakt uit pure noodzaak. Je kunt van een bijstandsuitkering nauwelijks jezelf onderhouden, laat staan een gezin. De keus is dan snel gemaakt, zeker in de bouw. Daar worden veel vakmensen bijna gedwongen door aannemers om zich als zzp-er te vestigen om aan het werk te komen. Dan is er nog een hele grote groep die zich vestigt als adviseur, organisatiedeskundige en meer van dat soort vage beroepen. Het merendeel verdient het zout in de pap niet en moeten enorm lange werkdagen maken om een minimum-inkomen te verwerven. Dacht je serieus dat de pakkettenbezorgers voor hun lol 12 tot 14 uur per dag in touw waren? Vergeet het maar! Pure noodzaak!

Goed nieuws #3: Een startersoverschot; één over de kop = 22 starters erbij

Ook dit klinkt mooi. Op jaarbasis zouden er bij 9500 faillissementen dus pakweg 200.000 nieuwe starters zijn? Het zal mij benieuwen hoeveel starters in enig jaar een jaar later nog steeds ondernemer zijn, wat hun inkomen is en wat ze zouden doen als ze de kans krijgen om ergens in dienst te komen. Vast dienstverband of niet…

We hebben meer dan 650.000 geregistreerde werklozen in Nederland. Vul dit aan met enkele 100.000den die niet eens meer de moeite nemen om te solliciteren maar onder de radar verdwijnen, en met alle z.g. zelfstandigen die op een minimum-inkomen leven en je hebt meer dan een miljoen Nederlanders die te weinig heeft om van te leven en teveel om dood te gaan.

En ook in Nederland worden de rijken rijker en de armen armer.

We zijn hard op weg om, naar Amerikaans voorbeeld, een land te worden waar mensen 2 banen moeten hebben om het hoofd boven water te houden. En die zelfstandigen waar ik het net over had? Het merendeel blijft rustig doorwerken na het behalen van hun pensioengerechtigde leeftijd, want ze zijn niet in staat geweest om een aanvullend pensioen op te bouwen, naast hun karige aow-tje. Dat geldt overigens ook voor (oudere) werknemers op een 0 uren contract, die vanaf dit jaar maximaal 2 jaar bij een werkgever mogen werken om daarna een half jaar in de ww / bijstand terecht te komen, voordat ze weer onder dezelfde slechte voorwaarden bij hun baas terug kunnen komen. nee, ze krijgen geen vast contract, want dat is te duur en gaat ten koste van de winst en is dus slecht voor de aandeelhouders!

Laten we vooral niet te hard roepen dat het goed gaat met Nederland. Voorlopig gaat het alleen maar goed met een heel klein deel van Nederland.

PS

En een beetje slecht nieuws

Is er dan echt alleen maar goed nieuws over ondernemend Nederland? Nee. Bedrijven in de financiële en verzekeringssector hebben het nog steeds zwaar. Zeggen ze!

Huh? Alle NL banken en verzekeringsmaatschappijen maken miljoenen-, zo niet miljardenwinsten! Ze maken exorbitante marges op hypotheken en leningen, durven nauwelijks geld te lenen aan ondernemers en als ze het doen, doen ze het tegen 3-voudige dekking! En ik weet niet of jullie het gelezen hebben, maar er wordt in de Londense City (het financiële hart) naar alle waarschijnlijkheid zo’n 20 miljard aan bonussen uitgereikt aan bankiers en traders. 20 MILJARD! Zoveel zal het in Nederland niet zijn, want er is een plafond ingesteld, maar reken er maar op dat ook hier aan bankiers en bestuurders van zorginstellingen en verzekeraars en meer van dat soort volk miljoenen wordt uitgekeerd. Goeie resultaten of niet. Raadt maar eens wie uiteindelijk opdraait voor die bonussen.

 

Dr. Big Mouth & Mr. Hide

Mensen die me alleen oppervlakkig kennen, van Twitter of Facebook of zo, hebben vaak de indruk dat ik altijd gezellig ben. Een flapuit, sociaal dier, middelpunt van de belangstelling, schijt aan alles en voor niets en niemand bang.

Toch ligt het, zoals met bijna alles, ietwat genuanceerder.

Alles wat hierboven staat klopt, zolang ik in m’n eigen huis ben, tussen m’n eigen 4 muren, in m’n eigen vertrouwde omgeving. Maar ik vind het enorm moeilijk om ergens heen te gaan, vooral als ik weet dat ik er geen bekenden of vrienden ga tegenkomen en er normaal gesproken verwacht wordt dat je met elkaar gesprekken aanknoopt, contacten gaat leggen met onbekenden, interesse toont in wat er gezegd wordt en ook nog wat over jezelf loslaat.

Als ik een uitnodiging krijg voor een feestje of verjaardag van iemand die me na staat en ik weet dat ik zo goed als niemand ken daar, maak ik me daar vanaf het moment dat ik de uitnodiging krijg tot aan de dag zelf enorm druk over. Dat gaat zover dat ik er slecht van slaap.

Deze week was het weer zover; uitnodiging gekregen om de verjaardag te komen vieren van een lieve vriendin. Natuurlijk ja gezegd en een dag later kreeg ik te horen dat een andere lieve vriendin (ik heb er nogal wat) i.v.m. ziekte niet zou komen. Toen sloeg de onrust toe. Ik wilde niet afzeggen, maar begon er steeds meer tegenop te zien. Wilde ook geen kutsmoes bedenken om niet heen te gaan. Je moest eens weten hoe blij ik was dat m’n spijsvertering op hol sloeg, waardoor ik gedwongen werd om in de buurt van m’n toilet te blijven, en ik een legitiem excuus had om te laten weten dat ik niet kon komen. M’n spijsvertering is weer bijna normaal, maar je zou haast denken dat het een verband heeft gehouden met het ander.

Het gekke is: nodig me uit voor een festival of een concert (wel van een band die ik goed vind natuurlijk) en ik kom, want ik heb dan nergens last van. Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik me dan kan richten op de muziek en er voldoende ruimte is om even weg te lopen. Bovendien zijn de gesprekken op dat soort evenementen altijd oppervlakkig en dat trek ik wel.

Aan de andere kant, krijg ik een uitnodiging om in klein gezelschap een borrel te komen drinken doe ik dat graag en heb ik ook geen problemen. Klein en overzichtelijk, met mensen die ik op z’n minst een beetje ken, vind ik heerlijk en als daar dan een paar “nieuwe” mensen bij zijn dan kijk ik even een poosje de spreekwoordelijke kat uit de boom en als ik het gevoel heb dat het “goeie” mensen zijn, dan kom ik wel los.

Vroeger, in de tijd dat ik getrouwd was of samenwoonde, was het niet anders. Op grotere feesten was ik een soort muurbloempje terwijl m’n partner aan het feestvieren was. Ik vond dat prima, want ik genoot als ik zag dat zij het naar hun zin hadden. Had het dan zelf ook naar m’n zin. Het enige dat ik absoluut nooit deed was blijven slapen na afloop van het feest. De gedachte alleen al….Ik ging nog liever alleen naar huis om de volgende dag weer terug te rijden om m’n lief op te halen!

Het gekke is, wanneer ik de kans krijg om ergens te draaien op een feest dan word ik het middelpunt! Dan bouw ik een show, voel feilloos aan wat goed valt qua muziek, krijg bijna iedereen op de dansvloer en ben volledig in m’n element! Dat was vroeger al zo. Ik stotterde enorm als jongen (en nog steeds, al is het een stuk beter geworden), maar zodra ik een microfoon in m’n handen had of heb is het over.

Mr. Hide heeft een sterke positie in m’n persoonlijkheid, maar ik ben erg blij dat Dr. Big Mouth nog steeds af en toe de kop opsteekt, want ik zou hem niet graag missen.

He, goeie naam trouwens, Dr. Big Mouth. Ga ik maar gebruiken als artiestennaam….

Weer aan de bak!

Was ik toch zo maar vergeten om er een passend muziekje bij te doen!
Bij deze dan.

Weer aan de bak!

Maandag 2 februari ga ik weer aan het werk.
Gewoon, bij dezelfde werkgever waar ik de afgelopen 3 jaar heb gewerkt, met eenzelfde 0-uren oproepcontract en met de bijna zekerheid dat ik weer full-time aan de bak kan, de komende 2 jaar.
Om daarna, bij ongewijzigde omstandigheden, voor een periode van 6 maanden de ww in te verdwijnen omdat de minister van sociale zaken en werkgelegenheid zo naïef is om te denken dat werkgevers mensen eerder in vaste dienst zullen nemen als ze maar 2 jaar losse contracten mogen aanbieden en ze daarna 6 maanden langs de kant moeten laten staan.
Ik heb nu 3 maanden ww achter de rug, die ik prima ben doorgekomen met veel achterstallig kluswerk in en om m’n huis en af en toe wat leuke dingen doen.
Het was voor het eerst van m’n leven dat ik in de ww terechtkwam en dat was een merkwaardige ervaring, kan ik je vertellen.
Maar alles went, dus dat ook.
Toch ben ik blij dat ik weer ga werken, al is het alleen maar omdat je van een ww- of bijstandsuitkering niet op een normale manier kunt leven. Laat staan dat je je een uitspatting kunt veroorloven. En 3 maanden lang dagelijks kijken naar vacatures omdat je van het UWV verplicht bent te solliciteren is op zich niet onredelijk, maar dan mag je verwachten van diezelfde instantie met z’n Werkplein dat ze hun zaken op orde hebben. Geloof me maar, dat hebben ze echt niet en dat heeft een enorme bak ergernis veroorzaakt bij me.

3 maanden was lang genoeg en te overzien, ook al omdat ik er rekening mee had gehouden, maar ik zie nog niet hoe dat over 2 jaar zal gaan.
Nou ja, wie dan leeft, wie dan zorgt.

Deze week heb ik m’n contract gekregen en het is merkwaardig hoe snel ik weer in de “werk”modus ben geraakt.
Het plannen van de dagelijkse en wekelijkse routine van schoonmaken, boodschappen, dingen regelen, klaarzetten van m’n tas, inhoud controleren op aanwezigheid, afspraken nakijken….
Wat dat aangaat, lijkt het alsof ik er helemaal niet ben uit geweest.
En toch weet ik, omdat ik deze week even ben wezen buurten op m’n werk, dat er een flinke uitdaging ligt vanaf maandag, omdat er in die 3 maanden tijd toch best wel veel gebeurt: nieuwe collega’s, nieuwe programma’s, ingewikkelder planning, nieuwe routes, andere apparatuur….
Omdat ik zowel binnen op de planning, als buiten als koerier, werk moet ik me dus alles weer eigen maken.
Dat wordt een week flink buffelen en de kop erbij houden, maar ik heb er zin in en ik kijk er naar uit.

Ik gun jullie hetzelfde gevoel bij de dingen die je doet.