30 juni aanstaande eindigt m’n 3e en laatste halfjaar contract, afgesloten na m’n officiële pensionering, bij de werkgever waar ik 12 jaar geleden ben begonnen als oproepkoerier op een nul-uren contract. Donderdag 23 juni, morgen, is overigens m’n laatste werkdag. Nouja, werkdag… Ik heb m’n werkzaamheden al overgedragen aan m’n opvolger, zelfs van een aantal zakelijke relaties al afscheid genomen ook, dus er rest me donderdag niks anders dan afscheid te nemen van m’n collega’s en van nog een aantal zakelijke relaties waar ik veel mee te maken heb gehad. Met een aantal collega’s, zowel koeriers als kantoorcollega’s, heb ik heel lang gewerkt, met sommigen zelfs 12 jaar, en daarvan zal ik er een aantal missen. En daarnaast zijn er een aantal collega’s die ik niet zal missen, of hooguit als kiespijn.
Ik heb bij m’n laatste werkgever al met al best een aardige carrière gemaakt, al zeg ik het zelf. Begonnen als oproepkoerier op een nul-urencontract, assistent planner, wagenparkbeheerder, hoofdplanner, teamleider en uiteindelijk na m’n pensionering weer wagenparkbeheerder. En dat na 25 jaar zelfstandig ondernemer te zijn geweest. In eerdere blogs heb ik al eens verteld waarom ik daarmee gestopt ben.
30 juni 2022…Dat is op 4 dagen na 53 jaar nadat ik als 15-jarige met een veel te grote bek (vonden m’n bazen daar) ben begonnen te werken bij Philips in Hoogeveen nadat ik van school was gehaald door m’n ouders. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik na verloop van tijd het dringende advies kreeg, geholpen door de zoveelste flinke ruzie met m’n vader, om een andere baas te zoeken.
Ik heb dus in m’n werkzame leven een flink aantal bazen gehad en nog meer verschillende functies, naast een carrière die enorm hoge pieken en diepe dalen kende, want op één of andere manier wist ik toch altijd wel de aandacht (meestal in positieve zin) te trekken van bazen, chefs, headhunters en meer van zulk volk, om de nodige promoties te maken.
Toch besloot ik op een bepaald moment om toch maar eigen baas te worden, maar daar heb ik ook al veel vaker over uitgeweid en ik voel niet meer de behoefte om daar nog een keer uitgebreid op terug te kijken. Laat ik volstaan met te zeggen dat ik tropenjaren achter de rug heb, met werkweken van 60 tot meer dan 80 uur. Wat het me heeft opgeleverd? Minder dan ik had gehoopt in positieve zin, veel meer dan waar ik rekening mee had gehouden in negatieve zin.
Dat was en het ligt allemaal in het verleden. Ik kan het niet veranderen en dat hoeft ook niet. Ik ben nu klaar met werken en neem eerst even een paar maanden vrij, want vakantie heb ik niet zo ontzettend veel gehad, tot frustratie van ex en kinderen. Ook dat kan ik niet meer goedmaken of inhalen, maar gelukkig hebben ze (de kinderen) het me niet al te kwalijk genomen.
Wat ik ga doen? Lekker bezig met m’n muziekjes, lezen, m’n museumjaarkaart te gelde maken en m’n door Corona opgebouwde tegoed aan NS reisdagen eindelijk gebruiken. Een soort van uitgestelde vakantie, zeg maar. Beetje tijd inhalen als het ware. Nu kan het nog, ik ben relatief gezond, hou van een boel dingen en wil mezelf scherp en bij de tijd houden.
En mezelf een beetje kennende ga ik na verloop van tijd weer eens rustig om me heen kijken of er ergens wat leuks te doen is. Een mooi projectje waar ik wat tijd in kan steken, een parttime baan ergens, in iets of bij een bedrijf dat ik leuk vind…Ik zie wel. En ik zal ongetwijfeld ook wat meer tijd gaan besteden aan m’n (klein)kinderen. Iets dat mijn vader nooit gedaan heeft en waarvan ik altijd gezegd heb dat het mij niet zou gebeuren. Boy, did I fuck that up too!
Wat ik zeker ga doen en waar ik al mee bezig ben, is het opknappen en naar mijn zin inrichten van m’n appartementje in Ermelo. Ik ben sfeergevoelig, ook thuis, dus dat moet kloppen. Een huis moet je passen als een oud jack, het moet vooral lekker zitten. Bovendien vind ik het enorm leuk om te doen, zeker wanneer het om m’n eigen mancave gaat. Da’s dan weer het voordeel van single zijn. Daarnaast ga ik me een beetje meer verdiepen in en bezighouden met de gemeentelijke politiek en cultuur in het dorp waar ik woon. En niet te vergeten actief blijven op m’n Twitter-account, want daar zitten veel vrienden en bekenden van me en met een flink aantal heb ik regelmatig contact, soms zelfs intensief, af en toe ook in real life. Het is m’n stamkroeg zeg maar, waar ik dagelijks plaatsneem op de kruk aan het eind van de bar, of aan het achterste tafeltje met de rug naar de muur, want daar voel ik me het meest op m’n gemak. Lekker luisteren naar wie en wat er voorbijkomt en wat te melden heeft, een plaatje aanvragen of zelf draaien, want ik ben niet voor niks in een heel grijs verleden diskjockey geweest, af en toe kankeren over wat ik lees en hoor, want ik blijf natuurlijk wel een grumpy old man…
Ik denk niet dat ik me ga vervelen, maar mocht het ooit wel zover komen, dan zal ik ook niet aarzelen om jullie verder lastig te vallen met verhaaltjes. Sterker nog, ik zal dat zeker gaan doen, niet alleen in de categorie “Opa vertelt uit den ouden doosch”, maar ook over hedendaagse onderwerpen. Ik zal zelfs weer het nodige gaan vinden over nieuw uitgebrachte muziek voor Bluestown Music. Zin in, want daar kan ik lekker tekeer gaan.
Jullie zijn nog niet van me af, zelfs niet nu ik vrij ben!
BertBlogtWeer 