Kerst en verder….Simpel?

Eigenlijk ben ik een simpele lul, blij met kleine dingen. Ik verheug me b.v. op het samenzijn op kerstavond met (bijna al) m’n kinderen en kleinkinderen en de moeder van m’n kinderen. Dat zijn gezellige avonden met een prima sfeer, vol rommelig gedoe van cadeautjes uitpakken en zo.

En daarna verheug ik me op de twee kerstdagen. Niet vanwege de betekenis die er door religies aan gehangen is, want dat interesseert me helemaal niks. Wel vanwege het twee dagen vrij zijn en niks moeten. Ik maak geen afspraken op die dagen, plan geen bezoeken en hou me eigenlijk alleen maar bezig met lezen, muziek luisteren en stoeien met speellijstjes, lekker eten maken (en opeten natuurlijk) en drinken  en vooral uitrusten. Dat vooral. Dat wil overigens niet zeggen dat er geen mensen welkom zijn, integendeel. De deur staat altijd open voor m’n familie en m’n intieme vrienden en daar is ook altijd drank en voedsel voor in huis. Ik heb m’n drankjes al in huis, inclusief m’n traditionele kerstverwennerijtje. De meeste boodschappen heb ik ook al binnen, zodat ik alleen nog maar een paar kleine, verse dingen hoef te halen. Je bent planner en organisator, of je bent het niet!

M’n eten is bijna elke kerst hetzelfde; ik koop een mooie, doorregen varkensrollade of een kleine lamsbout en die breng ik zelf nog even mooi op smaak voordat ik hem aanbraad en daarna in de oven zet. Dit jaar gaat ie trouwens de slowcooker in, zodat ik de oven kan gebruiken voor m’n Roseval aardappeltjes met spekjes en uisnippers. De witlof en/of de paarse spruitjes gaan gewoon op het gas. En ik ben niet zo’n grote fan van amandelspijskerstoffeestbrood, dus ik bak zelf een heerlijk gemberbroodje met veel gember, vijgen, en vijgenjam en van speltbloem, want ik hou van de smaak van spelt.

Behoorlijk simpel dus, en al sinds jaar en dag min of meer hetzelfde. Ik ben niet zo van de grote feesten, de grote en uitgebreide, opgedirkte diners met nog grotere gezelschappen waar ik de helft niet van ken en ook nog een boel niet mag. Doe mij maar een klein gezelschap, bestaand uit vrienden en vriendinnen. Daar maak je mij blij mee. En m’n offspring en hun aanhang natuurlijk, da’s het allermooiste dat je als vader kunt wensen. Ik voel me altijd een soort van Pater Familias wanneer de hele meute verzameld is. 

Wat voor jaar het was? Een jaar van behoorlijke uitersten eigenlijk. Veel fysieke problemen gehad in het begin van het jaar, maar die zijn achter de rug en ik voel me beter dan ik in jaren heb gedaan. En natuurlijk draagt dat stoppen met roken in 2017 en het verliezen in de loop van dit jaar van 13 kilo overtollig gewicht daar enorm aan bij, maar het is niet alleen dat. Ik heb het gevoel dat er een knop, of meerdere, is omgedraaid in m’n hoofd en ik een totaal andere blik op de wereld heb gekregen. Ik sta weer open voor van alles en nog wat, geniet weer van concerten en bezoek ze ook weer graag, kijk weer om me heen en geniet van wat ik zie en tegenkom. 

Wat 2019 gaat brengen? Ik zie het wel, kan en wil me er niet druk over maken. Je kunt het niet sturen, anders dan door een goeie mindset, en dan nog maar voor een heel klein stukje. Ik laat alles op me afkomen, zeg op voorhand nergens nee tegen en hoop er het beste van. Niet alleen voor mezelf en m’n kinderen en kleinkinderen, maar zeker ook voor m’n vrienden en vriendinnen. 

Ik hou het simpel: allemaal een simpelweg goed en gezond 2019 gewenst.

NIEUW JAAR, NIEUWE START?

Ik heb de afgelopen dagen met meer dan gemiddelde belangstelling aandacht besteed aan de TL op m’n Twitter- en Facebook accounts om te constateren dat er heel veel mensen zijn die een onbedwingbare behoefte hebben om terug te blikken op het afgelopen jaar en, vooral, op alles dat niet gelukt is en dat meteen laten volgen met “goede voornemens” om het in het nieuwe jaar allemaal anders, beter, groter, indrukwekkender enzovoort, te gaan doen.

Daarnaast ben ik bij een paar nieuwjaarsborrels geweest en heb ik mensen op bezoek gehad en op andere manieren gesproken, waarbij heel vaak dezelfde thema’s aan de orde waren. Klaarblijkelijk hoort dat bij deze tijd van het jaar, het zij zo.

Verbazing, berusting en irritatie vochten om voorrang in m’n hoofd, soms uitmondend in discussies met gesprekspartners over hun geklaag over wat er allemaal niet is gelukt en wat er fout gegaan is, vooral door de schuld van “anderen”. En over dat het volgend jaar allemaal anders en beter zou gaan en dat ze assertiever zouden worden en meer voor zichzelf gaan opkomen en bewuster gaan leven en meer genieten van het leven en mooie dingen gaan doen en meer van dat soort blabla en holle frasen.

Ik geloof geen zak van al die verhalen. Als vorig jaar (en alle jaren daarvoor) een kutjaar was omdat je niet sterk genoeg was of te flegmatiek of te slap om voor jezelf op te komen en omdat het, ondanks al je halfslachtige pogingen om je positie of jezelf te verbeteren, niet is gelukt, gaat dat dit jaar ook echt niet gebeuren. Je kunt jezelf niet overnight veranderen in een “Me 2.0”. Als je al -tig jaar loopt te klagen over je waardeloze baas en het waardeloze werk en het waardeloze loon, gaat dat dit jaar echt niet veranderen. Je gaat echt niet solliciteren, je durft nog steeds niks tegen je baas te zeggen en het werk gaat ook niet beter worden. Integendeel!

Het nieuwe jaar is het vervolg op de jaren die geweest zijn. Wil je echt dat er zaken veranderen? Dan zul je moeten beginnen met naar jezelf te kijken en je af te vragen waarom je vindt dat alles slecht was, of op z’n minst veel beter had gemoeten, en van daaruit een werkbaar plan te maken voor jezelf. Een plan met een doel, met korte termijn stappen die haalbaar zijn voor jou, die je stapje voor stapje dichterbij je doel brengen.

De doelstelling bepaal jezelf, de stappen om de doelstelling te halen bepaal je ook zelf. Niemand anders, alleen jij. Heb je een stapje niet gehaald? Dan haal je even diep adem, stelt je doelstelling bij (alleen qua eindtijd, niet qua resultaat) en je onderneemt een nieuwe poging.

De reis van je leven begint met een eerste stap. (Was dat nou van Confucius of van Mao?) Maar als je in de gaten krijgt dat je het verkeerde pad bent opgelopen moet je niet zeiken dat het weer fout is gegaan, maar teruglopen en een ander pad bewandelen.

Heb je geen zin of moed of doorzettingsvermogen om jezelf en je leven te verbeteren? Schei dan uit met klagen en zeuren en ontevreden zijn, accepteer wat je hebt en wees daar tevreden mee, want klaarblijkelijk heb je het maximaal haalbare bereikt.

Het leven een stuk leuker, gemakkelijker en rijker wordt wanneer je tevredenheid uitstraalt en voelt. Kijk niet naar wat een ander heeft, kijk naar wat je zelf hebt.

Gelukkig Nieuwjaar ?

En ja hoor, we hebben het gered. Weer een jaar doorgekomen met voorspoed en tegenslag, met ziekte en gezondheid, met verdriet en blijdschap.

Wanneer ik om me heen kijk en luister, zowel In Real Life als op de Sociale Media, naar m’n familie en m’n vrienden en kennissen, zie ik grote uitschieters in positieve, maar ook in negatieve zin.

Er werd en wordt veel geklaagd, over de economie, over de staat van het land, de regering, gezondheid, familiebanden (of het ontbreken daarvan), over de eigen situatie, ga maar door.

Ik zie en hoor veel onvrede. Dat kan, dat mag, zeker als het gaat om dingen waar je zelf heel weinig aan kunt doen.

Maar waarom zag en hoorde ik ook zoveel onvrede en geklaag over dingen waar mensen zelf wel veel aan hadden kunnen doen?

Nee, ik heb geen antwoord op die vraag en eerlijk gezegd heb ik ook niet zoveel zin meer om me daar druk over te maken. Ik heb dat wel gedaan en ik ben gaandeweg tot de conclusie gekomen dat het over het algemeen niks heeft opgeleverd. Niet voor de mensen waar ik die energie in stak en de aandacht aan schonk, en zeker niet voor mezelf. Mensen die alleen maar klagen, apatisch blijven hangen in hun vermeende ellende en geen enkele poging ondernemen om hun situatie te verbeteren zijn m’n aandacht, tijd en energie niet (meer) waard. Temeer niet, omdat ik met redelijk succes die tijd, energie en aandacht, die ik niet meer aan die hopeloze gevallen besteedde, aan mezelf besteed heb dit jaar.

Oh zeker, ook dit jaar zijn er nog genoeg dingen gebeurd of juist niet gebeurd die ik graag anders had gezien, maar ik ben er al lang achter dat alles niet gaat zoals je wenst.

Het leven is iets dat je overkomt, terwijl je andere plannen had gemaakt.

Al met al is 2013 een behoorlijk goed jaar voor me geweest; m’n kinderen en kleinkinderen, m’n bonuskinderen en alle aanhang hebben het, voor zover ik dat kan beoordelen van een afstandje, goed gedaan, ik heb nog steeds werk en schijn dat in ieder geval nog 10 maanden te houden, m’n gezondheid is goed, ik steek prima in m’n vel, ik heb een regelmatig inkomen en geen sores meer over slechtlopende bedrijfjes, niet betaalde rekeningen en dat soort ellende.  Ik heb een heel klein kringetje van enorm dierbare vrienden om me heen waar ik altijd terecht kan (en omgekeerd) en ik heb veel lol met m’n Twitter- en Facebookcontacten en overige kennissen.

Ik ben een overlever en ik zal dat blijven tot ik dood ga, al duurt dat hopelijk nog even.

2013 was het beste jaar voor me sinds 2009 en ik hoop dat 2014 nog beter wordt. Ik zal er zelf alles aan doen om dat te laten gebeuren.

Ik hoop dat 2013 voor jullie ook een goed jaar is geweest en dat 2014 minstens zo goed wordt. Mocht dat niet zo zijn, dan wens ik je de kracht, het geluk en de wijsheid om 2014 beter te maken.

Gelukkig Nieuwjaar? Gelukkig Nieuwjaar!