Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik hem dit voorjaar weer zou krijgen, maar het is toch gebeurd. M’n voorjaarsdip is er weer. Niet zo heftig als de laatste jaren, gelukkig, maar toch…
De symptomen waren deze keer lang uitgebleven en veel minder hevig dan andere jaren, maar ongemerkt namen ze toch weer de overhand: kortaf tegen mensen, hekel aan massa’s (waarbij massa’s ook groepjes van meer dan 5 kunnen zijn), geen zin om de deur uit te gaan, afspraken afzeggen omdat ik er tegenop zie als een berg om “sociaal” te moeten zijn, willen slapen, slecht slapen, niet slapen…
Dat de symptomen veel minder heftig zijn dan vorige jaren heeft waarschijnlijk te maken met m’n verhuizing vorig jaar naar m’n huidige woonplaats en huis. De woonplaats interesseert me weinig tot niks, maar m’n huis voelt als een cocon. Zodra ik binnenkom omarmt het me als een geliefde en geeft het me de warmte die ik nodig heb, tegen de kilte die ik vaak voel wanneer ik in de buitenwereld verkeer. Zelfs in z’n huidige staat (want nog lang niet klaar en ingericht) voel ik me daar vrij en kan ik mezelf zijn.
Ik breng veel tijd door in m’n sanctuarium, het kleine kamertje naast m’n woonkamer dat ik vol heb gestouwd met m’n muziek- en boekenverzameling. Daar staat m’n computer, waarmee ik de contacten met de buitenwereld onderhoud. Niet met alles, niet met iedereen, maar met hen die me, om uiteenlopende redenen, dierbaar zijn. Daar plaats ik ook m’n posts op Twitter en/of Facebook en af en toe een foto op Instagram. Overwegend vrolijke, of op z’n minst positieve berichtjes en foto’s want hé, het gaat toch fantastisch? Tuurlijk joh!
Gelukkig duurt die dip nooit echt lang. Na een paar weken ben ik er wel weer doorheen en dan ben ik ook buiten weer dezelfde vrolijke, positieve gast die ik ben. Dan spreek ik weer graag af met vrienden, kom ik weer graag buiten, zoek spontaan gezelschap op en kan weer heerlijk dollen met m’n kleinkinderen. Nu ben ik allang blij wanneer ik een van m’n kinderen zie of spreek en ze me deelgenoot maken van een ontwikkeling of nieuwe fase in hun leven. En dan heb ik ook weer zin om verder te gaan met het nog mooier en prettiger maken van m’n huisje.
Tot die tijd dwing ik me om af en toe een afspraak te maken om met vrienden naar een concert of festival te gaan, even naar het dorp te lopen of te fietsen voor een ijsje of zo, of om even bij een vriend of vriendin aan te wippen om er een half uurtje of zo te kletsen en wat te drinken. Niet langer dan maximaal een uur, want dan ben ik kapot en MOET ik naar huis…Naar m’n cocon waar ik me prettig voel. Waar ik me kan afsluiten van de wereld…
Lekker bezig met m’n muziekjes en m’n boeken, want die trekken me er wel weer doorheen, m’n voorjaarsdip…
BertBlogtWeer 