Mensen die me alleen oppervlakkig kennen, van Twitter of Facebook of zo, hebben vaak de indruk dat ik altijd gezellig ben. Een flapuit, sociaal dier, middelpunt van de belangstelling, schijt aan alles en voor niets en niemand bang.
Toch ligt het, zoals met bijna alles, ietwat genuanceerder.
Alles wat hierboven staat klopt, zolang ik in m’n eigen huis ben, tussen m’n eigen 4 muren, in m’n eigen vertrouwde omgeving. Maar ik vind het enorm moeilijk om ergens heen te gaan, vooral als ik weet dat ik er geen bekenden of vrienden ga tegenkomen en er normaal gesproken verwacht wordt dat je met elkaar gesprekken aanknoopt, contacten gaat leggen met onbekenden, interesse toont in wat er gezegd wordt en ook nog wat over jezelf loslaat.
Als ik een uitnodiging krijg voor een feestje of verjaardag van iemand die me na staat en ik weet dat ik zo goed als niemand ken daar, maak ik me daar vanaf het moment dat ik de uitnodiging krijg tot aan de dag zelf enorm druk over. Dat gaat zover dat ik er slecht van slaap.
Deze week was het weer zover; uitnodiging gekregen om de verjaardag te komen vieren van een lieve vriendin. Natuurlijk ja gezegd en een dag later kreeg ik te horen dat een andere lieve vriendin (ik heb er nogal wat) i.v.m. ziekte niet zou komen. Toen sloeg de onrust toe. Ik wilde niet afzeggen, maar begon er steeds meer tegenop te zien. Wilde ook geen kutsmoes bedenken om niet heen te gaan. Je moest eens weten hoe blij ik was dat m’n spijsvertering op hol sloeg, waardoor ik gedwongen werd om in de buurt van m’n toilet te blijven, en ik een legitiem excuus had om te laten weten dat ik niet kon komen. M’n spijsvertering is weer bijna normaal, maar je zou haast denken dat het een verband heeft gehouden met het ander.
Het gekke is: nodig me uit voor een festival of een concert (wel van een band die ik goed vind natuurlijk) en ik kom, want ik heb dan nergens last van. Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik me dan kan richten op de muziek en er voldoende ruimte is om even weg te lopen. Bovendien zijn de gesprekken op dat soort evenementen altijd oppervlakkig en dat trek ik wel.
Aan de andere kant, krijg ik een uitnodiging om in klein gezelschap een borrel te komen drinken doe ik dat graag en heb ik ook geen problemen. Klein en overzichtelijk, met mensen die ik op z’n minst een beetje ken, vind ik heerlijk en als daar dan een paar “nieuwe” mensen bij zijn dan kijk ik even een poosje de spreekwoordelijke kat uit de boom en als ik het gevoel heb dat het “goeie” mensen zijn, dan kom ik wel los.
Vroeger, in de tijd dat ik getrouwd was of samenwoonde, was het niet anders. Op grotere feesten was ik een soort muurbloempje terwijl m’n partner aan het feestvieren was. Ik vond dat prima, want ik genoot als ik zag dat zij het naar hun zin hadden. Had het dan zelf ook naar m’n zin. Het enige dat ik absoluut nooit deed was blijven slapen na afloop van het feest. De gedachte alleen al….Ik ging nog liever alleen naar huis om de volgende dag weer terug te rijden om m’n lief op te halen!
Het gekke is, wanneer ik de kans krijg om ergens te draaien op een feest dan word ik het middelpunt! Dan bouw ik een show, voel feilloos aan wat goed valt qua muziek, krijg bijna iedereen op de dansvloer en ben volledig in m’n element! Dat was vroeger al zo. Ik stotterde enorm als jongen (en nog steeds, al is het een stuk beter geworden), maar zodra ik een microfoon in m’n handen had of heb is het over.
Mr. Hide heeft een sterke positie in m’n persoonlijkheid, maar ik ben erg blij dat Dr. Big Mouth nog steeds af en toe de kop opsteekt, want ik zou hem niet graag missen.
He, goeie naam trouwens, Dr. Big Mouth. Ga ik maar gebruiken als artiestennaam….
BertBlogtWeer 