De telefoon ging vanmiddag: “Bert, kun je nu komen? K… vraagt naar je”
Het was de vrouw van een collega van me. Een collega die ik, hoewel we weinig gemeen hadden, erg graag mag / mocht en waar ik regelmatig een goed gesprek mee had, wanneer we buiten stonden om een shaggie te roken voor dat hij moest beginnen met z’n route. Altijd vrolijk, altijd goed gehumeurd en goudeerlijk. Mijn soort volk dus. En dat was wederzijds.
In april kregen we een telefoontje op kantoor. K… is ernstig ziek en kan niet opgeroepen worden. Navraag wees uit dat hij ongeneeslijke kanker heeft en dat het afwachten zou zijn hoelang hij nog heeft / had. We werden via een andere collega op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen en toen we in de gaten kregen dat het echt slechter met hem ging besloten we dat we op bezoek moesten, uiteraard met de obligate fruitmand.
En dan blijkt dat heel veel mensen het moeilijk vinden om op bezoek te gaan bij iemand die ligt dood te gaan. Ik ook hoor, ik ben soms net een mens. Maar ik besloot te gaan, ook al gelet onze werk- en persoonlijke relatie. Dat bezoek was een paar weken geleden en toen ik aankwam lag hij te slapen. Ik heb toen alleen koffie gedronken met z’n vrouw, een goed gesprek gehad, de fruitmand achtergelaten en ben terug gereden naar m’n werk.
Wel hadden we telefoonnrs. uitgewisseld en afgesproken dat we (ik, collega of chef) snel weer op bezoek zouden komen, maar dan eerst zouden bellen. Maar je weet hoe het gaat, het is druk en het slipt er een week, en nog een week, tussendoor. Tot we bericht krijgen dat hij erg hard achteruit gaat en dan schrik je je het schompus en denk je bij jezelf: waarom heb ik het godverdomme weer laten versloffen?!
Meteen geprobeerd te bellen, maar geen gehoor. Nog een paar keer gebeld, weer geen reactie. Toen maar een bericht gestuurd naar z’n mailadres in de hoop dat z’n vrouw dat zou lezen en eindelijk kunnen afspreken dat ik persoonlijk gebeld zou worden zodra K… zou aangeven dat hij me wilde zien en dus sterk genoeg zou zijn om dat aan te kunnen.
Vanmiddag ben ik geweest. Ik zag een man die blij was dat ik was gekomen. Die ergens blij was dat het onafwendbare einde aanstaande was. Die vooral blij was dat hij pijnvrij z’n laatste dagen kan doorkomen. Die blij was met z’n leven, z’n vrouw, z’n kinderen en kleinkinderen en de mooie tijd die ze nog mochten doorbrengen met elkaar.
Ik zag een man die verdrietig en boos was. Omdat er nog zoveel leven voor hem zou moeten liggen, samen met z’n gezin en z’n familie.
En ik zag een man die vrede had met z’n aanstaande overlijden.
Wat kun je, als feitelijk buitenstaander, nog zeggen? Niks toch? Maar toch hebben we leuke herinneringen opgehaald en een paar anekdotes uitgewisseld. Mooi!
Later vanmiddag kreeg ik een berichtje van z’n vrouw. Ze moest me nogmaals bedanken voor m’n bezoek. Hij was er enorm blij mee geweest.
Ik heb haar bedankt. Omdat ik op bezoek mocht komen.
Eerder deze week was ik met m’n collega op kraamvisite bij een andere collega. Maandag begint ze weer te werken, dus het werd wel tijd dat we eindelijk heengingen. Je komt dan binnen bij een jong stel dat op roze wolken loopt (bijna letterlijk, want een dochter gekregen) en helemaal blij en enthousiast is. Je wordt daar zelf ook weer helemaal vrolijk van. Zeker ik, als opa van 3 prachtige kleinkinderen.
Ik zie het geluk en proef de onschuld, vooral bij de moeder. Het is haar eerste kind, dus ze weet nog niet helemaal wat haar nog te wachten staat. Gelukkig heeft ze een vent met ervaring, dat scheelt. 😉
Het is een leuk stel, met nog een heel leven voor zich. Ik gun ze dat. En ik hoop voor ze dat ze heel lang op die roze wolk blijven zitten.
Maar uiteindelijk worden we allemaal geboren om dood te gaan…
BertBlogtWeer 